Ook grensoverschrijdend gedrag binnen Heren 9

Na afloop van het treffen tussen Houtrust Squash H9 en Squash Delft H9 ging het niet over de wedstrijden op zich. Die waren zeker het evalueren waard. Nee, het ging uitsluitend nog over het grensoverschrijdende gedrag binnen de Delftse formatie. Dat uitte zich in de laatste partij, waarin Paul Thewissen met 0-3 moest winnen om de zege voor Squash Delft alsnog uit het vuur te slepen. Paul voelde zich vooraf dermate onder druk gezet en tijdens de partij verbaal en fysiek onheus bejegend, dat hij overweegt aangifte te doen tegen een tweetal teamgenoten. Grote vraag is in dat geval, of Sammy Eckhardt en Margret Massar nog wel de scepter over Squash Delft kunnen blijven zwaaien. Of dat ze, gevoed door de publieke opinie, ook hun biezen moeten pakken. En dat net op een moment dat het sportcentrum eindelijk toestemming heeft om te mogen uitbreiden met de aanleg van padelbanen. Dit hoogoplopende incident kon zich dan ook niet op een ongelukkiger tijdstip aandienen.

En de avond begon nog wel zo mooi voor Squash Delft H9. Na de legendarische zege in de ‘huppeltrutjeswedstrijd’ tegen HSRC de Diepput H4, waarin geschiedenis werd geschreven, reisde het team vol zelfvertrouwen af naar Scheveningen. Teamcaptain Ruud de Groot had ten opzichte van de thuiswedstrijd tegen Houtrust Squash H9, die kansloos met 4-13 verloren ging, alle ‘losers’ van die avond geëlimineerd. Zo hadden Johno van IJsseldijk, Tim van der Maas en Bob Schadron verplicht vrijaf. Alleen Samuel Austin, die in de heenwedstrijd wel wist te winnen, stond ook nu in de basis. Ruud de Groot, Johan stevens en Paul Thewissen moesten met Samuel zorgen voor een beter resultaat. En dat leek er ook te komen. Samuel speelde op vier tegen Jaap Diepeveen. Met 3-11 pakte hij de eerste game en met wat fortuin met 11-13 ook de tweede. De derde game ging met 11-2 naar Jaap, die zich als een echte Feyenoorder knap terugvocht. Maar uiteindelijk stelde Samuel met 8-11 en een 1-3 zege orde op zaken.

Toen Ruud tegen naamgenoot Pijke de Grood (met een ‘d’ op het eind – waarschijnlijk had een van zijn voorvaderen in de tijd van Napoleon het gebruik van de ‘d-tjes en t-tjes’ nog niet helemaal onder de knie) op twee uit de startblokken vloog en de eerste game met mooie punten in no time met 4-11 binnensleepte, ging het Delftse publiek er even voor zitten. Hier speelde een team met een missie. Vastberaden om revanche te nemen. Hoe anders pakte dat uit.

Ruud ging er alsnog met 11-6, 11-6, 11-7 vanaf en ook Johan kon tegen Didier Bonnefon op één lange tijd geen potten breken. Met 11-5, 11-8 stond Johan al snel op een 2-0 achterstand. Met 3-11 knokte hij zich echter terug in de wedstrijd. Maar de opleving van Johan was van (te) korte duur. Didier pakte de vierde game met 11-5. De Fransman boekte daarmee een 3-1 zege. En dus lag alle druk op de schouders van Paul. Bij een 0-3 overwinning zou de Delftse formatie er alsnog met de teamzege vandoor gaan en Houtrust op de ranglijst passeren. Bij een 1-3 zege was het puntentellen geblazen. Maar Paul kon het daar maar beter niet op laten aankomen, was de mening van Ruud.

De teamcaptain nam Paul vooraf apart om hem dit nog eens duidelijk te maken. Bij een 0-3 zege had iedereen een belangrijk aandeel in de teamwinst en was Paul de grote man. Daar waar Bob dit eerder in de competitie mocht zijn. En de peptalk van Ruud leek te werken. Paul pakte tegen Hayo Bos op drie overtuigend de eerst game en balde zelfs zijn vuist nadat hij met 9-11 van de baan mocht om even te rusten. In het tweede bedrijf was er ook geen vuiltje aan de lucht. Paul nam soeverein een 4-8 voorsprong. Maar toen brak er iets. Paul verslapte ook. Iets dat zich eveneens bij Ruud eerder op de avond openbaarde. Het is niet voor niets, dat veel mannen op leeftijd een blauw pilletje slikken om hem lang genoeg stijf te houden en vooral niet voortijdig klaar te komen. Daar leek het bij onze oudste teamgenoten deze avond op de squashbaan verdomd veel op. Eén game pieken, het hoogtepunt bereiken en vervolgens met een slappe lul in slaap vallen. Kortom, Paul pakte in de tweede game geen punt meer en moest die met 11-8 aan Hayo laten. Daarna kwam Paul ook niet meer tot leven. Met 11-2, 11-5 en een 3-1 nederlaag droop onze 60-plusser af.

Weg wedstrijd, weg teamzege, weg revanche. Met een 13-6 nederlaag ging Squash Delft H9 de derde helft in. “Paardenlul”, riep Ruud als teamcaptain Paul van bovenaf toe bij het verlaten van de baan. “Of is dat soms grensoverschrijdend gedrag?” Paul meende duidelijk het laatste. Hij voelde zich door de captain onder druk gezet en verbaal onheus bejegend. Ook miste hij naar eigen zeggen de technische en tactische aanwijzingen van Johan langs de baan. Johan stond echter meermaals met twee opgestoken middelvingers achter het glas, ten teken dat Paul moest bijschakelen. Voor de zekerheid likte Johan zelfs de ruit nog schoon, zodat Paul zijn aanwijzingen beter kon zien. Het mocht echter niet baten. Wellicht moeten Ruud en Paul volgende keer toch maar een viagrapilletje slikken voorafgaand aan de wedstrijd. Hoewel nog niet precies vaststaat wat het effect is op een paardenlul. Belangrijker is echter de vraag, of iedereen straks nog aan boord is bij Squash Delft H9. Hoe dan ook staat komende vrijdag de thuiswedstrijd tegen het laag geklasseerde Topsquash Maassluis H4 op het programma. Een zege heelt dan wellicht de wonden.