Mijn eerste keer

Column Ruud de Groot

Ik ben ontmaagd! Ja, je leest het goed. Op 27 november jongstleden om precies te zijn, tijdens de clubkampioenschappen van Squash Delft. Niet onder de douche, achter de bar of op de keukentafel. Nee, gewoon in het zicht op de squashbaan. En zonder voorbehoedsmiddelen. Dus geen pil, condoom of squashbril. Lekker puur natuur. En dat op 57-jarige leeftijd. Ik had me er eigenlijk al bij neergelegd, dat het er nooit van zou komen. Dat dit hoogtepunt voor mij niet was weggelegd. Maar zie daar. In 2022 is het dan toch gebeurd. En ik moet zeggen, het smaakt naar meer! 

Waar gaat dit heen, vraag je je wellicht af. Welnu, dit is een verslag van mijn allereerste deelname aan de clubkampioenschappen bij Squash Delft. Ik speel al zeker drie decennia competitie squash, waarvan het grootste deel bij de gezelligste squashclub van Nederland. Die in Delft dus. Maar nog nooit  kwam het ervan, meedoen aan de jaarlijkse clubkampioenschappen. Sammy heeft de afgelopen jaren hemel en aarde bewogen, mij over de streep te trekken. De aangeboden startpremie werd ieder jaar verhoogd. Logisch met de torenhoge inflatie, zou je zeggen. Vorig jaar mocht ik zelfs op een blanco cheque een bedrag naar eigen inzicht invullen. Als ik maar zou komen. Maar ik deed het niet. Meespelen bij het jeugdtoernooi of tussen de dames? Voor mij geen optie. In dat laatste geval had ik vooraf mijn benen moeten scheren. Voor mij een extra argument om weg te blijven. Je moet er toch niet aan denken, eerst je bikinilijn harsen en dan de baan op. Ik jodel al bij de gedachte. Of zouden de clubkampioenschappen daarom pas in de winterperiode plaatsvinden? Ook de toezegging op een gegarandeerde finaleplaats, met iedere ronde een ‘Bye’, leidde niet tot mijn optreden.

Want ja, je bent Feyenoord-supporter of je bent het niet. Als mijn favoriete club speelt, dan gaat echt alles opzij. Zelfs het squashen. Hoe graag ik ook op de baan sta. Dan moet ik gewoon naar het stadion. Erbij zijn, mijn club aanmoedigen. Hoewel. ik kan voor geen meter zingen. Zelfs met een paar liter bier op, lijkt het nergens naar. Wat dat aangaat is het WK voetbal in Qatar een zegen. En Sammy is het met mij eens. Door het WK te verplaatsen naar het einde van het jaar, ligt de Eredivisie stil. Geen Feyenoord dus. En met het Nederlands elftal heb ik helemaal niets. Ik ben immers Feyenoord-supporter, geen voetballiefhebber. Bovendien staan er louter spelers uit 020, of met een verleden aldaar, in de basis bij Louis van Gaal. Alle ruimte dus, dit jaar wel mee te doen aan de clubkampioenschappen bij Squash Delft. Voor de allereerste keer. Sammy was zo in zijn nopjes. Hij wilde zelfs een standbeeld voor FIFA-baas Gianni Infantino in de tuin bij Squash Delft zetten. Want wat Sammy al die jaren niet lukte, kreeg Infantino ogenschijnlijk eenvoudig voor elkaar. Goed, het kostte wat smeergeld. En hier en daar sneuvelde een arbeidsmigrant bij de bouw van een stadion. Maar dan heb je ook wat. Ruud de Groot op de baan tijdens de clubkampioenschappen.

Toch was mijn deelname nog geen gelopen race, bleek in de weken voorafgaand aan het toernooi. Door een gevalletje huidkanker moest ik geopereerd worden. En vlak voor het toernooi kreeg ik bericht van een sterfgeval van familie in Duitsland. Zelfs op de dag van de kampioenschappen dreigde het nog mis te gaan. Iedereen was er klaar voor. Maar geen wedstrijdleider te bekennen. Geen ‘Plan B’ ook. Dus was het wachten totdat Ilja eindelijk zou arriveren. Ook voor hem was het de eerste keer. Dan moet je natuurlijk wel gelijk je stempel drukken. Dat was ik ook van plan. Vooraf had ik al tegen Sammy gezegd, dat mocht ik het toernooi winnen, ik direct afscheid zou nemen van Squash Delft. Sammy moest toen heel hard lachen. Ik weet niet waarom. Ik vond het logisch. Op je hoogtepunt moet je immers stoppen. Dan ben je klaar. Toch denk ik dat Sammy bang was voor mijn vertrek. Na een flitsende start in de eerste wedstrijd, moest ik in de tweede partij tegen de nummer vijf van de plaatsingslijst. Vladimir Leshko was mijn tegenstander. Hij deed er werkelijk alles aan, ervoor te zorgen dat ik niet in de kwartfinale kwam. En dat lukte. Met 11-8, 11-8, 11-9 werd ik terugverwezen naar de plaats waar ik hoorde. Hoewel ik kon leven met mijn prestatie, was ik niet in staat gebleken deze dag boven mezelf uit te stijgen. Aan het eind van de dag stopte Sammy nog snel een envelop in de tas van Vladimir. Geen idee waarom hij dat deed!

Uiteindelijk moest ik genoegen nemen met een elfde plek, terwijl ik nummer twaalf was op de plaatsingslijst. Ondanks dat ik er eigenlijk geen klote van kan. Althans, tot die conclusie kwam ik toen ik aan het einde van de dag de finale keek. Wat een wereld van verschil in vergelijking met mijn niveau. Maar je zou toch denken dat er binnen onze club meer spelers zijn, tussen het niveau van de finalisten en mijn huis-tuin-en-keukenspel. Waar waren die allemaal? Leuk dat ik elfde ben geworden, maar dat is natuurlijk niet de plek waarop ik thuis hoor. Volgend jaar eindig ik met liefde als nummer zestig. Graag zelfs. Dat zou immers betekenen dat we veel meer deelnemers aan het vertrek hebben. En dat verdient Squash Delft! Ik reken er dan wel op, dat Sammy de Eredivisie even stil legt. En dat Margret weer in de keuken staat. Niet omdat ze vrouw is en maar één recht heeft: Het aanrecht. Nee, gewoon omdat ze zo fantastisch kan koken. Zelf speelde ik als een pannenkoek. Die van Margret waren echter een genot om te mogen proeven. Naast alle andere lekkernijen. Alle lof voor de organisatoren. En voor de mensen achter de bar. Het was een gezellige dag. Top zelfs. Graag kom ik volgend jaar weer!